Σαρκοζύ προς Έλληνες δεξιούς: απενοχοποιηθείτε!

Δείτε εδώ κυρίες και κύριοι το μήνυμα του Σαρκοζύ, ή καλύτερα το μήνυμα που έστειλε το 85% των Γάλλων που ψήφισε (ποσοστό που ακόμα και για μας, με την υποχρεωτική ψήφο και την παράδοση στη συμμετοχή στις εκλογές είναι ΑΠΙΑΣΤΟ) και το πανίψηλο 53% που έπιασε (το μεγαλύτερο τα τελευταία 40 χρόνια, εξαιρουμένης της τελευταίας φοράς λόγω ειδικών συνθηκών), μήνυμα που στέλνει ο Γαλλικός λαός στην Ελλάδα και αποκωδικοποιεί ο ...Τσίμας(!!) μέσα στη στεναχώρια του...

http://www.tanea.gr/ColumnCategory.aspx?d=20070508&nid=4689618

Κυριακή βράδυ, στην παρισινή Πλατεία Ομονοίας (την ώρα που στη δική μας Ομόνοια πανηγύριζαν οι ευτυχισμένοι ευρω-παναθηναϊκοί) ο λαός της Δεξιάς αποθέωνε τον θριαμβευτή των εκλογών, με τη Μιρέιγ Ματιέ να τραγουδά δίπλα του τη Μασσαλιώτιδα, με τα πιο γάργαρα ρο του κόσμου. Ο Σαρκοζί είχε καταγάγει θρίαμβο. Πρόεδρος της Γαλλίας με μεγάλη πλειοψηφία, σε μια εκλογή με σχεδόν πάνδημη συμμετοχή.

Η Γαλλία ψήφισε πιο Δεξιά παρά ποτέ άλλοτε, μετά το 1969. Μια Γαλλία φοβισμένη, η ίδια Γαλλία που είχε ψηφίσει «Όχι» στο Ευρωσύνταγμα, με τον φόβο του «Πολωνού υδραυλικού», η Γαλλία που νοσταλγεί τον νόμο και την τάξη και θέλει έναν πρόεδρο- προστάτη, ψήφισε εκείνον που της υποσχέθηκε πειστικότερα ότι θα τα αλλάξει όλα. Ο Σαρκοζί, με αδιαμφισβήτητο το επικοινωνιακό του χάρισμα, κέρδισε επίσης επειδή ο ίδιος ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος του χώρου του, έχοντας επιτύχει την εξόντωση των εσωκομματικών του αντιπάλων και την «επιθετική εξαγορά» του ακροατηρίου του Λεπέν, την ώρα που η αντίπαλός του με το μητρικό της χαμόγελο, είχε στην πλάτη καρφωμένο το βλέμμα μίσους όλων των τενόρων- των «ελεφάντων»- του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Μα το ερώτημα είναι: Τι αλλάζει για εμάς η νίκη του Σαρκοζί;

- Αν ο Σαρκοζί είναι μια γαλλική εκδοχή «μεταθατσερισμού», που ήρθε να καταργήσει την περίφημη «γαλλική εξαίρεση» και να ευθυγραμμίσει, καθυστερημένα, το Γαλλικό κοινωνικό τοπίο με το κυρίαρχο διεθνώς φιλελεύθερο πρότυπο, τι θα σημάνει μια ενδεχόμενη επιτυχία του για όλο το ευρωπαϊκό κοινωνικό τοπίο;

- Αν η νίκη του είναι, όπως ο ίδιος είπε, μια «επιστροφή της Γαλλίας στην Ευρώπη», τι Ευρώπη θα προκύψει από τον νέο άξονα Παρισιού- Βερολίνου, από τη νέα συνεννόηση ανάμεσα σε μια πρώην Ανατολικογερμανίδα και τον γιο του ενός μετανάστη από την Ουγγαρία;

- Αν η Γαλλία συνηθίζει να εξάγει, στην Ελλάδα ιδίως, το πολιτικό της κλίμα (έχουμε ήδη εισαγάγει το εθναρχικό πρότυπο Ντε Γκολ σε εκδοχή Καραμανλή, τον Μάη του ΄68 σε εκδοχή Πολυτεχνείου και τον μιτερανισμό σε εκδοχή Ανδρέα), σε ποια εκδοχή θα εισαγάγουμε εμείς το μοντέλο Σαρκοζί; Πώς θα ζήσουμε εμείς, αν τη ζήσουμε, τη θριαμβευτική μεταμόρφωση μιας κλασικής Δεξιάς, λίγο ντροπαλής, με την κληρονομιά του Βισί να την ενοχοποιεί, με ένα μοντέλο πιο κοινωνικό, μετριοπαθές και κεντρώο, σε ένα νέο «μοντέρνο» πρότυπο, που δεν ντρέπεται να δηλώσει δεξιό και που μιλά έναν λόγο ριζοσπαστικό και αγγλοσαξωνικά φιλελεύθερο;

Και, τέλος, αν η γαλλική Αριστερά, μετά την τρίτη απανωτή ήττα της, δείχνει τόσο αμήχανη και τόσο διχασμένη ως προς τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει για να ανακάμψει, τι επίδραση μπορεί να έχει η μοίρα της στην μοίρα των Ελλήνων σοσιαλιστών, που έχουν από παράδοση ισχυρές γαλλικές επιρροές;

Ως προς αυτό το τελευταίο από τα ερωτήματα, δυο λόγια ακόμη. Οι Γάλλοι και οι Έλληνες σοσιαλιστές έζησαν μιαν ιστορία με εντυπωσιακές αναλογίες. Το 1965, όταν στην Αθήνα ο Αν δρέας Παπανδρέου εφεύρισκε μια νέα, πιο ριζοσπαστική και αριστερή εκδοχή του Κέντρου, στο Παρίσι ο Μιτεράν ανέτρεπε το παραδοσιακό μάντρα του δικού του κόμματος, πως η εξουσία περνά από το Κέντρο, και κατέβαινε ως υποψήφιος όλης της Αριστεράς. Το 1971 ο Μιτεράν επανίδρυε το Σοσιαλιστικό Κόμμα ως κόμμα της Αριστεράς, με «Κοινό Πρόγραμμα» με τους κομμουνιστές. Ο Ανδρέας επανίδρυε τον δικό του χώρο, τρία χρόνια αργότερα. Η νίκη τους, το 1981, ήταν σχεδόν ταυτόχρονη. Η κυριαρχία τους ήταν το ίδιο καθολική και μακρόβια - 14 χρόνια για τον Μιτεράν. Τα κόμματά τους επιβίωσαν των ιδρυτών τους- οι Γάλλοι Σοσιαλιστές ηττήθηκαν στις προεδρικές του 1995, αλλά επέστρεψαν δύο χρόνια αργότερα, στις βουλευτικές με μια κυβέρνηση της «πλουραλιστικής Αριστεράς», και οι Έλληνες ομόλογοί τους έζησαν την οκταετία Σημίτη. Κι έπειτα, από το 2002 για τους μεν, από το 2004 για τους δε, ήρθαν οι ήττες, ο βαθύς εσωτερικός διχασμός, η προγραμματική αμηχανία.

Κι ένα κοινό και για τους δύο ερώτημα: Από ποιον δρόμο περνά η επιστροφή στην εξουσία, από τα αριστερά ή από το κέντρο; Με την υπόσχεση ότι θα υλοποιήσουν τις ίδιες περίπου μεταρρυθμίσεις που και οι αντίπαλοί τους υπόσχονται, αλλά με ανθρώπινο πρόσωπο και μεγαλύτερη κοινωνική ευαισθησία; Ή με μια ριζικά νέα, «αριστερή» υπόσχεση; Το ακροατήριό τους ελπίζει στο δεύτερο. Μόνο που μια τέτοια υπόσχεση δεν την έχουμε ώς τώρα ακούσει να διατυπώνεται σε καμιά από τις ομιλούμενες, στην Ευρώπη, γλώσσες.