Πάπυροι βρέθηκαν το 1955 στην αρχαία Οξύρυγχον της Αιγύπτου, νυν Μπενεζά που περιείχαν αποσπάσματα επιστολών της Ρωμαικής περιόδου Μεταξύ των επιστολών είναι και μία του Μενένιου Άκτου, Ρωμαίου Συγκλητικού προς τον Ανθύπατον Ατίλο Νάβιο. Ένα απόσπασμα είναι και το ακόλουθο (η ορθογραφία τηρήθηκε χωρίς του τόνους όμως...)
Απόσπασμα 6ον
Όποιον τον ξεπεράσει, ο Έλληνας τον φθονεί με πάθος...
Για να καταλάβης τον Έλληνα, είναι να σπουδάσης τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνει τον φθόνο του, τον τρόπο που εφεύρε για να γκρεμίζει καλύτερα.
Δεν του αρέσει η χονδροκομμένη δολοφονία εις τους διαδρόμους του παλατίου, αλλά η λεπτοκαμωμένη συκοφαντία. Ένα είδος αναίμακτου ηθικού φόνου, ενός φόνου διακριτικότερου και ευτελέστερου, που αφήνει του δολοφονημένου τη σάρκα σχεδόν ανέπαφη να περιφέρη την ατίμωση και τη γύμνια της στους δρόμοους και τις πλατείες.
Γιατί και τη συκοφαντία, αγαπητέ μου, την έχουν αναγάγει σε τέχνη αυτοί οι θαυμάσιοι, οι φιλότεχνοι Έλληνες, οι πρώτοι δημιουργοί του καλού και του κακού λόγου...
Η τέχνη είναι να συκοφαντής χωρίς να ενσωματώνης πουθενά ολόκληρη τη συκοφαντία, μόνον να την αφήνης να την συναγάγουν οι άλλοι από τα συμφραζόμενα και έτσι ασυνείδητα να υποβάλλεται σε όποιον την ακούει...
Η τέχνη είναι να βρίσκης τον διφορούμενο λόγο...
Χίλια μήλα έχει η μηλία και έχει μόνο ένα χαλασμένο. Άμα όμως όλο γι' αυτό μιλάς, βλέπει ο άλλος μπροστά του μια μηλιά σκουληκιασμένη...
Αυτή η συκοφαντία είναι το εγχέμαχο όπλο με το οποίο πολεμάει ο Έλληνας τον Έλληνα, ο ηγέτης τον ηγέτη, ο φιλόσοφος τον φιλόσοφο, ο ποιητής τον ποιητή, αλλά καιο ανάξιος τον άξιο, ο ουσιαστικά αδύνατος τον ουσιαστικά δυνατόν.
Ο Χρυσόστομος δεν εγεύθη μόνον άκρον δακτύλω τους καρπούς του φθόνου και της συκοφαντίας, αλλά με την κουτάλα
(ο λόγος περί τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, αλλά θα μπορούσε άνετα να αντικατασταθεί το όνομα αυτό με το όνομα του Χριστόδουλου. Με την κουτάλα και αυτός τη συκοφαντία...)
Το απόσπασμα και το σχόλιο το βρήκαμε στη βιογραφία του Αγίου από το ίδρυμα "Απόστολος Βαρνάβας".
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
5 σχόλια:
Της θειάς του τού κερατά
Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ καταπληκτικὸ καὶ ἐξαιρετικὰ εὔστοχο αὐτὸ κείμενο, τὸ ὁποῖο μὲ πανέξυπνο τρόπο καυτηριάζει τὰ ἐλαττώματά μας, ἐγράφη ἀπὸ τὸν Κωνσταντῖνο Τσάτσο. Ὅ ἴδιος ὁ Τσάτσος, μᾶλλον μὲ παιγνιώδη διάθεσι, τὸ δημοσίευσε ἀνωνύμως, ὡς γνήσιο. Καὶ ἦταν τόσο ἐπιτυχημένο, ὥστε ἐπὶ πολλὰ χρόνια, ὅλοι σχεδὸν τὸ θεωροῦσαν γνήσιο κείμενο τῆς ἀρχαίας ἐποχῆς!
[Ὁ πνευματικῶς ἀνάπηρος καὶ μὲ IQ φυκιοῦ ἀνώνυμος σχολιαστὴς ἀπὸ πάνω, ἠλιθίως ἐνόμισε ὅτι κάποιος (...«κακὸς χριστιανός», φαίνεται!) ...«συκοφαντεῖ» τοὺς Ἕλληνες! Ἔ ρὲ γέλιο!]
Δεν το ήξερα ότι ήταν σύγχρονο το κείμενο! Είναι όντως καλογραμμένο!
Δεν περιέχει το κείμενο περισσότερες ιδεοληψίες από αυτές που καταμαρτυρούν Ελληναράδες στους Εβραίους, στους Τούρκους, στους Αρμένηδες, στους Αλβανούς και άλλους κακούς και παρακατιανούς... Αλλά και ο Μάρκος με "εθνική πρόθεση" το σημοσίευσε, αλλά του χάλασε ο Καλλίμαχος τη μανέστρα με την απομυθοποίηση! :-)
ΥΓ: Μπράβο στον μακαρίτη Τσάτσο...
Ρε sfrang, ποια μανέστρα μου χάλασε; τι σημασία έχει (για τον σκοπό που το έβαλα) το πότε γράφτηκε; τότε ή τώρα; σημασία έχει ότι τη συκοφαντία που περιγράφει το κείμενο την έφαγε και συνεχίζει να την τρώει με την κουτάλα και ο Χριστόδουλος σήμερα. Αυτό είπα εγώ. Δεν ξέρω πότε γράφτηκε τότε ή τώρα, ξέρω ότι αυτά γίνονταν και τότε και γίνονται και τώρα.
Δημοσίευση σχολίου