Ορισμένοι αρνούνται με πάθος την ύπαρξη του κρυφού σχολειού, σαν να πρόκειται να γκρεμίσει το σύνολο των πεποιθήσεών τους. Όσο κι αν φαίνεται "περίεργο" ή "αντεστραμμένο", εμείς (που θεωρούμε χρέος μας να υπερασπιστούμε την Εκκλησία την περίοδο αυτή της Νέας Τάξης του οδοστρωτήρα των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών όλων των λαών, της άνευρης ουδετεροποιήσης των πολιτισμών και της δημιουργίας άβουλων καταναλωτών - δήθεν ίσων), εμείς λοιπόν θα ζούσαμε πολύ πιο άνετα τη ζωή μας και θα διατηρούσαμε πολύ πιο άνετα όλες μας τις πεποιθήσεις ακόμα και αν ταξιδεύαμε με χρονομηχανή σε όλα τα μήκη και σε όλους τους χρόνους της Τουρκοκρατίας και δεν επιβεβαιώναμε ούτε ένα δευτερόλεπτο "κρυφού σχολειού".
Αντίθετα, οι διαφόρων καταβολών προερχόμενοι δήθεν "ανατροπείς εθνικών μύθων" (που όπως συνάγεται από τα παραπάνω ουσιαστικά παίζουν το παιχνίδι της Νέας Τάξης), αυτοί που κάθε πρωί με το πρωινό τους αντί για προσευχή λένε "εθνικό το αληθές" και νομίζουν ότι υπηρετούν την αλήθεια, αυτοί που με ιδεολογικό φονταμενταλισμό μάχονται τη θρησκεία (και τη μεταφυσική) σε οποιαδήποτε μορφή τους, με αυστηρά δογματικό τρόπο (και μετά μας λένε ότι είναι άθρησκοι...), συμπληρώνοντας την πρωινή τους "προσευχή" με τη Μαρξιστική ατάκα περί "οπίου" (που στην πράξη είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ πράγμα που τους έμεινε από τον Μαρξ...), όλοι αυτοί συμπεριφέρονται με τόσο φανατισμό υπέρ της "κατάρρευσης του εθνικού μύθου περί κρυφού σχολειού", που πραγματικά εάν ταξίδευαν με την ίδια χρονομηχανή και διαπίστωναν ΕΝΑ "κρυφό", "βραδυνό" "μάθημα" σε Εκκλησία ή μοναστήρι κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, θα κατέρρεε η εσωτερική τους τάξη. Ίσως δεν το παραδεχόταν, από εγωισμό, αλλά στην πράξη αυτοί είναι οι ευάλωτοι να απωλέσουν την ισορροπία τους στη στάση ζωής τους, από την ανατροπή των θεμελιωδών πεποιθήσεών τους. Εξ ου και η απύθμενη άρνησή τους στη λογική και η καταφυγή τους στην οριστική απόρριψη με μονοκονδυλιά, έστω και ενός ίχνους ιστορικής ύπαρξης του κρυφού σχολειού!
Έτσι λοιπόν, για να απορρίψουν τον "μύθο" δημιούργησαν έναν άλλον. Το "άτοπο" που επιχειρούν να αποδείξουν το ορίζουν περίπου ως εξής. Την ιδέα του κρυφού σχολειού τη βλέπουν σα θεσμό, που οριζόντια και κάθετα επεκτείνεται στους τέσσερις αιώνες Τουρκοκρατίας. Σα θεσμό με υπευθύνους προγραμμάτων σπουδών, με ανέγερση εγκαταστάσεων, με οργάνωση, πρόγραμμα, εξετάσεις, εγγραφές κλπ. Και επειδή δε βρίσκουν τέτοια ντοκουμέντα και ιστορικές μαρτυρίες απορρίπτουν αυτήν την ιδέα.
Μα ποιος σας είπε ότι μιλάμε για αυτά; Το κρυφό σχολειό, στο μέγεθος και στην έκταση που (έστω, υποτίθεται ότι) λειτούργησε ήταν κρυφό! Τι σημαίνει αυτό; ότι δεν είχε σταθερή λειτουργία στους 4 αιώνες, δεν είχε οργάνωση σε μεγάλη κλίμακα κοκ. Απλά όταν τα φτωχά παιδιά του αγρότη είχαν μία επιπλέον θέληση για γράμματα, που θα πήγαιναν; θα πήγαιναν στον παπά! Που αλλού; που αλλού θα βρεις γραπτά κειμήλια; γραπτά κείμενα εγνωσμένης αξίας; που αλλού θα βρεις βιβλία; ο ιερέας, είναι δεδομένο νομίζω κοινά αποδεκτό, ήταν το κέντρο της ζωής, της ενοριακής αλλά και κοινωνικής ζωής. Κάποτε αυτά τα δύο ταυτίζονταν. Όσο και να το αγνοούν ορισμένοι είναι αλήθεια ότι υπήρχε πολύ μεγαλύτερη αίσθηση κοινωνικής ζωής με κέντρο τον Ναό, με κέντρο τη θρησκεία. Το θεμέλιο της κοινότητας. Ε λοιπόν, εκεί θα συνέτρεχαν όλοι οι διψώντες τη γνώση. Μιλάμε περισσότερο για την αλφάβητο παρά για διδακτορικά. Εκεί θα βρίσκανε βιβλία και εκεί θα πηγαίνανε. Σχολεία δεν υπήρχανε. Οργανωμένα. Δε μιλάμε για μεγάλες σχολές, 3-4 ονομαστές στη διάρκεια τεσσάρων αιώνων σε μία έκταση διπλάσια από τη σημερινή Ελλάδα. Τόσο παράξενο πια να υπήρχε μία τέτοια κοινοτικο-κεντρική (και όχι θεσμική ή οργανωμένη κεντρικά και γενικευμένα) τάση για "εκπαίδευση" με τον ιερά με μπούσουλα την Αγία Γραφή ή τους Πατέρες της Εκκλησίας; χώρια τη Βυζαντινή μουσική, την Αγιογραφία και άλλα πολλά.
Να επαναλάβω ότι "κρυφό σχολειό" δε σημαίνει παράνομο, στα μουλωχτά, στη γιάφκα με το φόβο της θανατικής ποινής αν "συλληφθούν" οι δράστες. Κρυφό σχολειό σημαίνει ότι ο Ελληνισμός διατήρησε τη γλώσσα του, τα ήθη κι έθιμά του, τη μουσική του, τα τραγούδια του, τη ζωγραφική του, με μία λέξη τον πολιτισμό του ολόκληρο, δίπλα στον ιερέα. Αυτό σημαίνει. Και αυτό έγινε.
Όποιος καταλαβαίνει αυτά τα απλά πράγματα δεν αντιδρά με μίσος.
Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 25, 2006
Σάββατο, Σεπτεμβρίου 09, 2006
Το επίπεδο των καθηγητών Πανεπιστημίου!
Γιάννης Μήλιος. Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας ΕΜΠ και μέλος της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ. Θαυμάστε τον! Ευτυχώς δε διδάσκει ελληνοτουρκικά ή πολιτικές επιστήμες. Βέβαια και οι περισσότεροι που διδάσκουν αυτά τα ίδια μ' αυτόν λένε.
Θαυμάστε επίπεδο! Θαυμάστε επιχειρηματολογία. Ούτε οι πιο ακραίοι Τούρκοι καφενόβιοι (δε μιλάμε για μορφωμένους και δη καθηγητές πανεπιστημίου, έτσι;) δε θα αποτολμούσαν να ισχυριστούν τόσες ανακρίβειες στα σοβαρά.
Δε λέω άλλα, απολαύστε τον! Πολύ γέλιο!
Η λογική της στρατοκρατίας
Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΗΛΙΟΥ*
Οποιον εκπρόσωπο των δύο κομμάτων που εναλλάσσονται στην εξουσία κι αν ρωτήσετε, θα σας πει ότι θα επιθυμούσε την άμεση ριζική μείωση των εξοπλισμών, «αλλά...». Και βεβαίως, το πρώτο «επιχείρημα» που στηρίζει αυτό το «αλλά...» είναι η «τουρκική επιθετικότητα». Η «τουρκική επιθετικότητα» καθιστά αναγκαία την «ελληνική αμυντικότητα», άρα τις εξωφρενικές δημόσιες δαπάνες για εξοπλισμούς.
**Διαφωνώ απόλυτα με αυτή την προβληματική. Η «τουρκική επιθετικότητα» είναι ευθέως ανάλογη προς την «ελληνική επιθετικότητα». Η καθεμιά τροφοδοτεί την άλλη. Είναι η επιθετικότητα του (ελληνικού και τουρκικού) κεφαλαίου και της στρατοκρατίας στην οποία αυτό στηρίζει την εξουσία του.
**Η Κύπρος δεν υπήρξε ποτέ τμήμα της ελληνικής επικράτειας. Από το 1960 είναι ανεξάρτητη χώρα-μέλος του ΟΗΕ.
Επομένως η επέμβαση του ελληνικού στρατού κατά της νόμιμης κυπριακής κυβέρνησης τον Ιούλιο του 1974 ήταν ξένη εισβολή, όχι «πραξικόπημα». Η τουρκική εισβολή θα ήταν αδιανόητη χωρίς την ελληνική που προηγήθηκε.
**Μετά την κρίση στην Κύπρο, οι ελληνικές κυβερνήσεις δήλωσαν μονομερώς ότι ο ελληνικός εναέριος χώρος φτάνει στα 10 ναυτικά μίλια.
Ομως, σύμφωνα με ορισμένες ερμηνείες του διεθνούς δικαίου της θάλασσας, ο εθνικός εναέριος χώρος συμπίπτει με τον υπερκείμενο των χωρικών υδάτων, που για την Ελλάδα είναι 6 μίλια. Η Τουρκία θεωρεί επομένως πως όταν τα αεροπλάνα της πετούν πέραν των 6 μιλίων από τις ελληνικές ακτές δεν παραβιάζουν ελληνικό εναέριο χώρο. Είναι αξιοσημείωτο ότι η ελληνική κοινή γνώμη μόλις πρόσφατα πληροφορήθηκε ότι το ζήτημα των 10 μιλίων είναι αμφισβητούμενο. Επί τριάντα και πλέον χρόνια άκουγε μόνο για «τουρκικές παραβιάσεις».
**Επιπλέον, οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν επανειλημμένως δηλώσει ότι διατηρούν το «δικαίωμα» να επεκτείνουν τα χωρικά ύδατα και τον εναέριο χώρο στα 12 ναυτικά μίλια, μετατρέποντας το Αιγαίο από διεθνή θάλασσα σε ελληνική λίμνη. Κι αυτό παρά τη δήλωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στη Βουλή (11.01.1980) ότι «το Αιγαίο δεν είναι ελληνική θάλασσα [...] έχει ελληνικά χωρικά ύδατα, έχει τουρκικά χωρικά ύδατα και έχει και διεθνή ύδατα».
**Το FIR δεν είναι εθνικός εναέριος χώρος, είναι «Περιοχή Πληροφοριών Πτήσεων» δηλαδή ο τομέας που έχει οριστεί, από τον διεθνή οργανισμό πολιτικής αεροπορίας, για να κάνει η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας τον «τροχονόμο».
Στις 23.05.06, ένα ελληνικό και ένα τουρκικό F-16 συγκρούστηκαν στον διεθνή εναέριο χώρο του FIR Αθηνών. Ο Ελληνας χειριστής σκοτώθηκε στη σύγκρουση. Ηταν ένα ακόμα τραγικό επεισόδιο του ακήρυχτου πολέμου στο Αιγαίο, που κοστίζει δισεκατομμύρια ευρώ αλλά και -το σημαντικότερο- ανθρώπινες ζωές. Τα τουρκικά αεροπλάνα δεν παραβίαζαν τον ελληνικό εναέριο χώρο. Η σύγκρουση έγινε πολύ μακρύτερα από τα 10 μίλια που διεκδικεί ως εναέριο χώρο η Ελλάδα. Με άλλα λόγια, τα ελληνικά μαχητικά παρενόχλησαν τα τουρκικά.
**Το κόστος του ακήρυχτου πολέμου στο Αιγαίο είναι τεράστιο. «Ενα F16, σαν κι αυτό που έπεσε στο Αιγαίο [....], ισοδυναμεί με 160 κλίνες νοσοκομείου. Είναι σαν να έχουν βουλιάξει μέσα στο Αιγαίο 160 κλίνες νοσοκομείου ή [...] 1.200 σχολικές αίθουσες»(1). Οι ετήσιες κατά κεφαλήν δαπάνες εξοπλισμών ξεπερνούν τα 550 δολάρια, κατατάσσοντας την Ελλάδα «πρώτη» στην Ε.Ε.
Η κατάσταση αυτή πρέπει να αλλάξει. Σήμερα, δεν υπάρχει πλέον κανένα επιχείρημα που να στηρίζει τη θέση ότι η επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών εξαρτάται από τον στρατιωτικό συσχετισμό ανάμεσα στις δύο χώρες.
Δυνατότητα επίλυσης μπορεί να προσφέρει μόνο η διπλωματική οδός.
**Η ριζική μείωση των στρατιωτικών δαπανών προς όφελος της κοινωνικής πολιτικής προσκρούει όμως σε παγιωμένα συμφέροντα και συσχετισμούς δύναμης.
Είπαμε, ήδη, ότι το βαθύ θεμέλιο για τη φρενίτιδα των εξοπλισμών είναι ο επιθετικός ρόλος του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου στην ευρύτερη περιοχή.
**Η πολιτική αυτή ενισχύεται από δύο επιμέρους παράγοντες:
Α. Στο οικονομικό επίπεδο, από τα συμφέροντα των εγχώριων και κυρίως διεθνών βιομηχανιών πολεμικού υλικού, με τους κάθε είδους εγχώριους εκπροσώπους τους, και με τα πολύπλοκα δίκτυα «φιλοδωρημάτων» και «προμηθειών» -που ενίοτε «αμείβουν» εγχώριους αξιωματούχους και «θεσμούς» με διψήφια ποσοστά επί της τιμής των αγοραζόμενων από τη χώρα οπλικών συστημάτων, όπως έχει φέρει στο φως της δημοσιότητας το δημοσιογραφικό ρεπορτάζ.
Β. Στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο τη διαιώνιση της σημερινής κατάστασης επιδιώκει η λογική της στρατοκρατίας, η λογική των υπερδιογκωμένων «ενόπλων δυνάμεων» και των σχέσεων εξουσίας που εμπεδώνουν. Στο καθεστώς της στρατοκρατίας η δημοκρατία υποκαθίσταται από την ιεραρχία, η έκφραση της γνώμης από την πειθαρχία, τα ανθρώπινα δικαιώματα από τη «διαταγή ανωτέρου». Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, κυρίως νέοι, μετατρέπονται σε γρανάζια ή θύματα ενός απρόσωπου ολοκληρωτικού μηχανισμού και ενός παραλογισμού που συνθλίβει συνειδήσεις.
**Για τη στροφή από τις πολεμικές στις κοινωνικές δαπάνες απαιτούνται λοιπόν πολιτικές τομές: Ηττα των συντηρητικών πολιτικών και ενίσχυση των δυνάμεων της εργασίας και των κινημάτων κοινωνικής κριτικής και αλλαγής.
* Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΛΙΟΣ είναι καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας ΕΜΠ και μέλος της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.
(1) Από την εφ' όλης της ύλης συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου, 21.6.06.
http://www.enet.gr/online/online_hprint?id=81316748
Θαυμάστε επίπεδο! Θαυμάστε επιχειρηματολογία. Ούτε οι πιο ακραίοι Τούρκοι καφενόβιοι (δε μιλάμε για μορφωμένους και δη καθηγητές πανεπιστημίου, έτσι;) δε θα αποτολμούσαν να ισχυριστούν τόσες ανακρίβειες στα σοβαρά.
Δε λέω άλλα, απολαύστε τον! Πολύ γέλιο!
Η λογική της στρατοκρατίας
Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΗΛΙΟΥ*
Οποιον εκπρόσωπο των δύο κομμάτων που εναλλάσσονται στην εξουσία κι αν ρωτήσετε, θα σας πει ότι θα επιθυμούσε την άμεση ριζική μείωση των εξοπλισμών, «αλλά...». Και βεβαίως, το πρώτο «επιχείρημα» που στηρίζει αυτό το «αλλά...» είναι η «τουρκική επιθετικότητα». Η «τουρκική επιθετικότητα» καθιστά αναγκαία την «ελληνική αμυντικότητα», άρα τις εξωφρενικές δημόσιες δαπάνες για εξοπλισμούς.
**Διαφωνώ απόλυτα με αυτή την προβληματική. Η «τουρκική επιθετικότητα» είναι ευθέως ανάλογη προς την «ελληνική επιθετικότητα». Η καθεμιά τροφοδοτεί την άλλη. Είναι η επιθετικότητα του (ελληνικού και τουρκικού) κεφαλαίου και της στρατοκρατίας στην οποία αυτό στηρίζει την εξουσία του.
**Η Κύπρος δεν υπήρξε ποτέ τμήμα της ελληνικής επικράτειας. Από το 1960 είναι ανεξάρτητη χώρα-μέλος του ΟΗΕ.
Επομένως η επέμβαση του ελληνικού στρατού κατά της νόμιμης κυπριακής κυβέρνησης τον Ιούλιο του 1974 ήταν ξένη εισβολή, όχι «πραξικόπημα». Η τουρκική εισβολή θα ήταν αδιανόητη χωρίς την ελληνική που προηγήθηκε.
**Μετά την κρίση στην Κύπρο, οι ελληνικές κυβερνήσεις δήλωσαν μονομερώς ότι ο ελληνικός εναέριος χώρος φτάνει στα 10 ναυτικά μίλια.
Ομως, σύμφωνα με ορισμένες ερμηνείες του διεθνούς δικαίου της θάλασσας, ο εθνικός εναέριος χώρος συμπίπτει με τον υπερκείμενο των χωρικών υδάτων, που για την Ελλάδα είναι 6 μίλια. Η Τουρκία θεωρεί επομένως πως όταν τα αεροπλάνα της πετούν πέραν των 6 μιλίων από τις ελληνικές ακτές δεν παραβιάζουν ελληνικό εναέριο χώρο. Είναι αξιοσημείωτο ότι η ελληνική κοινή γνώμη μόλις πρόσφατα πληροφορήθηκε ότι το ζήτημα των 10 μιλίων είναι αμφισβητούμενο. Επί τριάντα και πλέον χρόνια άκουγε μόνο για «τουρκικές παραβιάσεις».
**Επιπλέον, οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν επανειλημμένως δηλώσει ότι διατηρούν το «δικαίωμα» να επεκτείνουν τα χωρικά ύδατα και τον εναέριο χώρο στα 12 ναυτικά μίλια, μετατρέποντας το Αιγαίο από διεθνή θάλασσα σε ελληνική λίμνη. Κι αυτό παρά τη δήλωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στη Βουλή (11.01.1980) ότι «το Αιγαίο δεν είναι ελληνική θάλασσα [...] έχει ελληνικά χωρικά ύδατα, έχει τουρκικά χωρικά ύδατα και έχει και διεθνή ύδατα».
**Το FIR δεν είναι εθνικός εναέριος χώρος, είναι «Περιοχή Πληροφοριών Πτήσεων» δηλαδή ο τομέας που έχει οριστεί, από τον διεθνή οργανισμό πολιτικής αεροπορίας, για να κάνει η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας τον «τροχονόμο».
Στις 23.05.06, ένα ελληνικό και ένα τουρκικό F-16 συγκρούστηκαν στον διεθνή εναέριο χώρο του FIR Αθηνών. Ο Ελληνας χειριστής σκοτώθηκε στη σύγκρουση. Ηταν ένα ακόμα τραγικό επεισόδιο του ακήρυχτου πολέμου στο Αιγαίο, που κοστίζει δισεκατομμύρια ευρώ αλλά και -το σημαντικότερο- ανθρώπινες ζωές. Τα τουρκικά αεροπλάνα δεν παραβίαζαν τον ελληνικό εναέριο χώρο. Η σύγκρουση έγινε πολύ μακρύτερα από τα 10 μίλια που διεκδικεί ως εναέριο χώρο η Ελλάδα. Με άλλα λόγια, τα ελληνικά μαχητικά παρενόχλησαν τα τουρκικά.
**Το κόστος του ακήρυχτου πολέμου στο Αιγαίο είναι τεράστιο. «Ενα F16, σαν κι αυτό που έπεσε στο Αιγαίο [....], ισοδυναμεί με 160 κλίνες νοσοκομείου. Είναι σαν να έχουν βουλιάξει μέσα στο Αιγαίο 160 κλίνες νοσοκομείου ή [...] 1.200 σχολικές αίθουσες»(1). Οι ετήσιες κατά κεφαλήν δαπάνες εξοπλισμών ξεπερνούν τα 550 δολάρια, κατατάσσοντας την Ελλάδα «πρώτη» στην Ε.Ε.
Η κατάσταση αυτή πρέπει να αλλάξει. Σήμερα, δεν υπάρχει πλέον κανένα επιχείρημα που να στηρίζει τη θέση ότι η επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών εξαρτάται από τον στρατιωτικό συσχετισμό ανάμεσα στις δύο χώρες.
Δυνατότητα επίλυσης μπορεί να προσφέρει μόνο η διπλωματική οδός.
**Η ριζική μείωση των στρατιωτικών δαπανών προς όφελος της κοινωνικής πολιτικής προσκρούει όμως σε παγιωμένα συμφέροντα και συσχετισμούς δύναμης.
Είπαμε, ήδη, ότι το βαθύ θεμέλιο για τη φρενίτιδα των εξοπλισμών είναι ο επιθετικός ρόλος του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου στην ευρύτερη περιοχή.
**Η πολιτική αυτή ενισχύεται από δύο επιμέρους παράγοντες:
Α. Στο οικονομικό επίπεδο, από τα συμφέροντα των εγχώριων και κυρίως διεθνών βιομηχανιών πολεμικού υλικού, με τους κάθε είδους εγχώριους εκπροσώπους τους, και με τα πολύπλοκα δίκτυα «φιλοδωρημάτων» και «προμηθειών» -που ενίοτε «αμείβουν» εγχώριους αξιωματούχους και «θεσμούς» με διψήφια ποσοστά επί της τιμής των αγοραζόμενων από τη χώρα οπλικών συστημάτων, όπως έχει φέρει στο φως της δημοσιότητας το δημοσιογραφικό ρεπορτάζ.
Β. Στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο τη διαιώνιση της σημερινής κατάστασης επιδιώκει η λογική της στρατοκρατίας, η λογική των υπερδιογκωμένων «ενόπλων δυνάμεων» και των σχέσεων εξουσίας που εμπεδώνουν. Στο καθεστώς της στρατοκρατίας η δημοκρατία υποκαθίσταται από την ιεραρχία, η έκφραση της γνώμης από την πειθαρχία, τα ανθρώπινα δικαιώματα από τη «διαταγή ανωτέρου». Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, κυρίως νέοι, μετατρέπονται σε γρανάζια ή θύματα ενός απρόσωπου ολοκληρωτικού μηχανισμού και ενός παραλογισμού που συνθλίβει συνειδήσεις.
**Για τη στροφή από τις πολεμικές στις κοινωνικές δαπάνες απαιτούνται λοιπόν πολιτικές τομές: Ηττα των συντηρητικών πολιτικών και ενίσχυση των δυνάμεων της εργασίας και των κινημάτων κοινωνικής κριτικής και αλλαγής.
* Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΛΙΟΣ είναι καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας ΕΜΠ και μέλος της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.
(1) Από την εφ' όλης της ύλης συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου, 21.6.06.
http://www.enet.gr/online/online_hprint?id=81316748
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Αναρτήσεις
